Vroeg me bij de voetbal-finale af wat ik nog beter had kunnen doen. Wist niet echt iets te bedenken. Maar nu toch. Een kleinigheid. Hoewel? Wat heet een kleinigheid?
Ben recent bezig met boeken van “een sjamane uit Siberië”. (Anastasia.) Aardig populair onderwijl.
In deel twee vertelt ze hoe lang geleden de Kelten tegen de Romeinen vochten. En er liepen tussen de Keltische krijgers vrouwen door. Vrouwen met lang, loshangend haar.
En de Romeinen wisten: dat als die vrouwen er tussendoor liepen, dan moesten ze met 6x meer soldaten komen dan de tegenstanders, om te kunnen winnen. Ditmaal kwamen ze met négen keer meer soldaten. En tenslotte wonnen ze. Maar niet nadat de laatste krijgs-vrouw haar baby-dochtertje in een mandje de rivier in gezet had. En daarna nog lang genoeg stand gehouden had om het een ruime voorsprong in het weg-drijven te geven. Die dochter, vertelt het verhaal, is de “oermoeder” geworden van alle “bards”. De zangers, de vertellers: zij die nog kunnen werken met “gestalts” in de klanken van hun woorden.
En behalve dat wij ons nog het rieten mandje van Mozes kunnen herinneren, moest ik aan dit verhaal terugdenken toen ik gisteravond de lang-blondharige Patricia Paay in een jury zag zitten. Van “Holland got Talent”, ofzoiets.
En toen viel mij te binnen: in de laatste avond voor de finale zat de cabaretier Theo Maassen in het NOS-bespreek clubje. En deze Theo brandde afgelopen jaar lelijk zijn vingers door bij DWDD on-evenredige kritiek te leveren op Patricia Paay die andermaal in de Playboy stond. (Toevallig heb ik de Playboy uitgave van 25 jaar geleden nog -de liefhebber mag een bod doen.)
(Destijds had Patricia gezegd dat ze nóóit als -zeg- 50-jarige wéér bloot zou gaan. Men zou kunnen zeggen: “met de kennis van toen was dat een ware uitspraak, maar met de kennis van nú is het heel terecht dat ze dat wèl doet, want de vijftig-jarigen van nu zijn véél mooier en jonger en stralender dan dat we aan het beeld van de vijftig-jarigen van toen hadden kunnen vermoeden.” )
Die aanval van Theo destijds werd door Patricia glansrijk afgewend. En zij had nu, enigszins de rol kunnen vervullen van zo’n “vrouw met los-hangend haar”. Op z’n minst is dat goed voor de “drive” en het algemene gevoel van wel-bevinden onder de modale (toch meest mannelijke, hoewel dat niet echt terzake doet, de functie is universeel) voetbal-finale kijker.
Maar nu is er in die aanloop naar de finale het omgekeerde gebeurd: de aanwezigheid van deze Theo in dit praatjes-programma blokkeerde die drive-gevoelens of koppelde er minder stimulerende associaties aan.
Dus de les is: zet bij de volgende finale een vrouw-met-loshangend haar in het bespreek-panel. Dat geeft kracht en levenslust, aan het team en aan het volk. En dan maakt Robben net wèl, dat kleine sprongetje extra, over de benen van de reeds gestrekte keeper heen, en legt de bal, midden in het doel.
Guus's Weblog 