wordt vervolgd….

wordt vervolgd.
Tot het verhaal erop staat.

In elk geval ontdekte ik gisteravond, onderweg naar de Choco-club in Club-Lite in Amsterdam, dat ik mijn geld en m’n rijbewijs vergeten was om mee te nemen. Zonder geld naar de grote stad. Terug naar huis dan maar ?  (‘k Had tenminste wel voldoende benzine op zak.)  Ik reed door onder het motto  ‘we zien wel’. Ook een kwestie van vertrouwen hebben. Ook een kwestie van “als ‘k ’t in dit soort dans-situaties inderdaad zo goed doe als dat ‘k denk, dan móét het goed komen.” Je kunt het een meetpunt noemen. Ik meldde mij bij de jongeman die organisator was èn entree-beheerder. “Wel”, zei hij (hier kan het alle kanten op he – het kan een hele burgelijke kant op èn, het kan “in de richting van de Ziel)  “wel, dan moet je maar een tegenprestatie leveren … ”
Ik zei: “ik vind dit antwoord zo mooi dat mijn antwoord ‘ja’ is.”

Hoe het verder ging vertel ik straks. Nu eerst
dat ik aan beide uitbaters nog dìt vertelde:

Na jaren studie en heel maagdelijk zijn  (zeg: afzijdig van)
Het Nederlandsche Uitgaansleven

was op een dag m’n studie zo ver klaar dat ik de wijde wereld in ging. Dwz:   ik had een kaartje gekocht voor het Tina Turner concert in de Maaspoort bij Den Bosch. Ik woonde daar in de buurt, in Uden, het was 1983 en Tina was bezig aan een stormachtige nieuwe come-up.
En ik kom aan bij de zaal en ontdek? dat ik m’n kaartje thuis heb laten liggen. WAT TE DOEN??

Ik ging naar de deur, en ook daar stonden (dat was toen nog) de beide organisatoren zelf de kaartjes in ontvangst te nemen. En ik vertelde. Dat ‘k m’n kaartje vergeten was. Ze keken me es aan, ze namen me es op van onder tot boven,
En toen mocht ik naar binnen.

En dat is eígenlijk heel bijzonder.
Een heel bijzonder begin, van mijn stappen in de wijde wereld.
’t Was ook een hele bijzonder avond.

niet alleen omdat tv Veronica (toen net nieuw en nog jong en wilde wat) het rechtstreeks uitzond en ik thuis -al- een video-recorder had.

ook niet alleen omdat ‘k toen toevallig een Alfa Romeo GTV 2000 had, en hemels terugreed, over de weg van Oss naar Grave met aan weerszijden van die bomen die in je koplamplicht zo’n romantische doorgaande poort vormen, met, bij een rustig vaartje van 120 km/u in de 5e versnelling, (een 5e versnelling was toen nog iets bijzonders) het geluid van 162 brommende beren onder de motorkap.

Ook niet alleen omdat ik halverwege het concert, reeds helemaal in vervoering of extase of enthousiasme de twee Antilliaanse jongens die vóór mij een joint aan het doorgeven waren op de schouders klopte met een gebaar daarbij van “híer met die joint”, niet omdat ik zo nodig moest roken want daar had ik toen eigenlijk niks mee,

maar wel omdat dat mijn manier was om
tegen àl die mensen daar te zeggen:
“Ik ben er bij, ik hoor bij jullie, ik hou van jullie,
-ik heb jullie gezien  – en herkend.”

Want ik zei het tegen al die gewone mensen daar, maar dan wel, tegen die gewone mensen in hun goddelijke aspect. Want dàt , was wat ik gezien had.

En door al deze dingen tesamen was het, kennelijk,
dat ik de volgende ochtend, toen ik bezig was met m’n meditatie-programma,

ECHT LEVITEERDE.

Zweefde. “Alsof ik door een reuzenhand heel voorzichtig van achter werd opgetild, omhoog gebracht en vervolgens ook héél voorzichtig, teder bijna, weer werd neergezet.
En wat mij eigenlijk verbaasde? Je zou bij zo’n moment, bij zo’n breakthrough voor de menselijke soort, een hele partij toeters en bellen, trompetten en bazuinen verwachten.
Maar niets van dat alles. Wat mij opviel was,
– dat het zo gewóón was.

wordt vervolgd.