Berenkuil? of Friso?

(deze blog n.a.v. kleine advertentie
in de dagbladen van vandaag –vrijdag 24/2/12.)

In de Berenkuil in Utrecht werd gedanst.  Meest op blote voeten. En ik zei achteraf dat ‘k d’r misschien wel weer een kleine advertentie over ging plaatsen. En dat vond Oda (een van de drive-sters achter ’t feest) wel leuk. Maar de 1-in-4 mini’s willen geen persoonsnamen plaatsen zonder expliciete toestemming, dus daarom maakte we  d’r  “O da nk” van.  ’t Is weer slim, hè.

Over ‘slim’ gesproken…  ‘k Zal je tussen neus en lippen door vertellen. Dat er ooit, toen ‘k psychologie studeerde in Nijmegen (1980) , een filosoof was voor wiens tentamen we moesten leren: “dat perfect geluk logischerwijs niet kon bestaan”.  Ik vond dat zo helemaal “van de dolle”,  juist ook omdat ‘k net zelf  het tegendeel ontdekt en uitgevonden had, dat ‘k een mooi stuk schreef, en verspreidde onder de –zeg- 120 studenten, waarin ik de professor uitdaagde tot een openbare discussie daarover. Die confrontatie heb ‘k toen wel ruim gewonnen, maak je daar geen zorgen over. En je zóu kunnen zeggen … dat het nog even duurde voordat het effect echt tot de professor doordrong, maar een paar jaar later was het zo ver. Toen kwam hij  in het nieuws, omdat hij zijn professoraat vaarwel zei, om in plaats daarvan? Zieken-pastor te worden in het Radboud-ziekenhuis. Toen had ie het gevonden.

Maar wel grappig … het meisje waar ik mee getrouwd was zat ergens in ’t publiek, en hoorde in de collegebank voor haar de ene jongen tegen de andere zeggen: “die gast is zo geniaal (dat was ik, dus), dat ie moet oppassen dat ie niet in een inrichting terecht komt.”

Was best goed gezien maar ’t is er niet van gekomen. Sinds 25 jaar vind je me in het TM-Sidhadorp in Lelystad, alwaar ik al net zo lang “Het Vegetarisch Restaurant” “doe”.

Maar die genialiteit …

Het gaat er natuurlijk om dat perfect geluk wèl bestaat.
En bereikbaar is.

Vandaag kwam ook het bericht dat het fotonen-onderzoek dat deed vermoeden dat er deeltjes waren “die sneller reisden dan het licht”, (zodat je terug kon gaan in de tijd) voortkwam uit een slecht contactje, ergens in de ontvangst-installatie, waardoor de atoomklok daar iets achter liep t.o.v. de klok op de zend-plek.

Maar kunnen we dan niet sneller dan het licht? Voorzover het Universum waarin wij leven gebaseerd is op tijd, ruimte en massa, -waarschijnlijk niet. Maar is “dit Universum” alles dat er is?  Welzeker niet. Alle materie komt voort uit, is gebaseerd in, “een veld van Niets”. Het Universum is een voorbijgaande zaak. Maar dat “veld van Niets” is eeuwig. Want het is “de tijd voorbij”. Hebben we daar iets aan, kun je daar iets mee? Jawel, want je kent het in jezelf. Overal in jezelf waar je géén atoom of molecuul of sub-atomair deeltje vindt –of bent- , daar ben je het “Niets” dat tùssen al die moleculen en atomen zit. Het is jezelf beter bekend, het is je meer “eigen”, dan wat-anders dan ook.

Okee. En nou wordt ook mijn ‘eigenbelang’
achter die kleine advertentie duidelijk.

Het is niet alleen maar bedanken. Het is ook omdat …

die Oneindigheid die samengaat met dat Niets dat onze dagelijkse basis is, en bovendien ons begin- en eindpunt, die Oneindigheid is aantoonbaar en te ervaren. En dàt is waar ik met míjn ‘dansen’ altijd in bezig ben. Het ruimte maken voor oneindigheid, via, onder andere, het creëren van cirkels in het ritme en de dans. En daarbinnen kom je via ont-moeten tot ontmoeten, van ziel tot ziel. Van wetend wezen tot wetend wezen.

En als je d’r meer van wilt weten? Als jij mij wilt ontmoeten zoals ik jou wil ont-moeten? Dan vind je me a.s. zaterdag (25/2/12) weer in Utrecht, in Buurthuis Sterrenzicht op het Keerkringplein, alwaar Iorgos zijn twee-wekelijkse (zaterdag) dansavond organiseert. En op 31 maart doen we het hier in Het Sidhadorp. Met Aloes (www.dansjedans) en Jan (van hier) aan de draaitafel. En daarbuiten? Kun je gewoon komen eten. In Het Vegetarisch Restaurant. In Lelystad.

Friso nu.
Ik heb al sinds 2008 een plaatje op de Hyves staan.
En als je vraagt  “is er nog hoop voor Friso?” (èn voor vrouw en kinderen, èn voor de koningin), dan is het antwoord: Já, máár … Je moet het wel wìllen. En zoals met alles in de wereld:  “willen”  is er in meer en in minder. Dus dan wordt het meer van: “Hoe stèrk willen we het? Met z’n allen?”

Een troost?   Wij werken toch wel door.

En je kunt meewerken. In meer en minder.
Met oog voor al die anderen, die er nog weer, meer of minder,
aan toe zijn.